Sargon Wielki – biblijny Nimrod.

Opowiem wam dzisiaj o nietuzinkowej postaci w dziejach ludzkości, człowieku, który miał wpływ na nasze życie tworząc sposób zarządzania państwem, z którego korzystamy po dziś dzień – to Sargon Wielki. Według mnie to dobry kandydat na  biblijnego Nimroda.

 

Próby identyfikacji biblijnych postaci, z tymi które znamy z historii lub innych przekazów, to dość popularna metoda uwiarygadniania Biblii.
Czasem, te próby są dość dziwnymi pomysłami, postawienia znaku równości między osobnikiem występującym na kartach Pisma a postacią znaną z innych przekazów.
Jednym z takich dziwacznych znaków równości stawianych między postaciami jest ten, dany między Gilgameszem i Nimrodem, mówiący, że to ta sama postać.

 

Gilgamesz półbóg/półdemon, miałby być Nimrodem, „dzielnym myśliwym przed Panem”?
To jakaś kompletna porażka.
Dlaczego?
Pisałam o tym Gilgamesz, sumeryjski król, bohater. Czy to aby nie biblijny Nimrod?.

 

 

Sargon kandydat na biblijnego Nimroda.

 

 

Jest inny kandydat na biblijnego Nimroda, to wielki król Sargon.
Był Akadyjczykiem, Semitą.
Ups!
Coś tu nie gra, bo Nimrod, wnuk Noego, był potomkiem Chama, a nie Sema!

 

 

Synami Chama są: Kusz, Misraim, Put i Kanaan. Synowie Kusza: Seba, Chawila, Sabta, Rama i Sabteka. Synowie Ramy: Saba i Dedan. Kusz zaś zrodził Nimroda, który był pierwszym mocarzem na ziemi. Był on też najsławniejszym na ziemi myśliwym. Stąd powstało przysłowie: Dzielny jak Nimrod, najsławniejszy na ziemi myśliwy. On to pierwszy panował w Babelu, w Erek, w Akkad i w Kalne, w kraju Szinear. Wyszedłszy z tego kraju do Aszszuru, zbudował Niniwę, Rechobot-Ir, Kalach i Resan, wielkie miasto pomiędzy Niniwą a Kalach.” Gen 10, 6-12

 

 

Chwila – skoro Sargon to Semita, to nie może być potomkiem Chama.

 

To dobry czas, by wyjaśnić pewną dziwną niekompatybilność między tym, kim są Semici dla biblisty, a kim dla lingwisty, historyka, archeologa.

 

 

Gdy Semita nie musi być potomkiem Sema.

 

 

Biblia dzieli ludy na trzy grupy, które pochodzą od trzech synów Noego.
Mamy więc potomków Sema, czyli Semitów; potomków Chama, czyli Chamitów ( nie mylić z chamem – ordynarnym jegomościem ); potomków Jafeta, czyli Jafetydów.
Każdy z synów Noego, miał dać początek pewnym ludom, z których sporą część, można zidentyfikować z ludami znanymi nam z historii.
Podział na Semitów, Chamitów i Jafetydów, jest używany w środowisku badaczy Biblii.
Według tego podziału Nimrod był Chamitą, czyli potomkiem Chama.

 

Jest jednak inny podział ludów, który dzieli je na grupy językowe.
Powstał w swym pierwotnym zarysie w XVIII wieku i był, delikatnie mówiąc, rasistowski. Dzisiaj pewne jego założenia są nadal używane. Spotkacie się więc z językami semickimi, a ludzi którzy się nimi posługują będzie się nazywać Semitami, ludami semickimi.
Do ludów semickich/Semitów, będą zaliczani Akadyjczycy, Amoryci, Moabici i inni, którzy z perspektywy podziału mieszkańców ziemi, według pokrewieństwa z synami Noego, nimi nie są.
To dość ważna sprawa i poświęcę tej podwójnej identyfikacji ludów osobny artykuł.
Dzisiaj wspominam o tym z powodu Sargona, kandydata na biblijnego Nimroda.
Według Biblii Nimrod był potomkiem Chama, a o Sargonie wszędzie przeczytacie, że był Akadyjczykiem, a ci to Semici.
Z tego powodu, wielu poszukiwaczy biblijnego Nimroda, radośnie odrzuca postać akadyjskiego władcy, bo był Semitą, a nie Chamitą, jak mówi Biblia.

 


Właśnie tu mamy jedno ze zderzeń niekompatybilnej terminologi naukowej i kościelnej.
Prowadzi to do wielu nieporozumień.


 

 

Semiccy Akadyjczycy

 

 

Semiccy Akadyjczycy, to prawdopodobnie jeden z ludów miejscowych, zamieszkujących miasto Akad i jego okolice na długo przed III tys p.n.e.  Możliwe też, że przyszli na te tereny zajęte przez Sumerów, ledwie kilka wieków wcześniej nim ich zdominowali, ale nie stanowili wtedy większego problemu.
Sumer miał się w tym czasie dość dobrze.
O Semitach było w zasadzie cicho, nie mieli większego znaczenia na arenie dziejów, w tym czasie, tym rejonie świata.
Sytuacja zmieniła się w połowie III tys p.n.e. a około roku 2350 p.n.e Akadyjczycy przejęli władzę nad starym Sumerem.
Nie zniszczyli jednak jego kultury za to tak ją zasymilowali, że zapomniano na tysiąclecia o Sumerach, chociaż miano przed oczyma, prawie dwa kolejne tysiąclecia, wiele z jej przejawów. Nazywano to jednak śladami po Akadach, spuścizną akadyjską.

 

Akadyjczycy przejęli pismo sumeryjskie – to znaczy sposób zapisu. Dostosowali go, do swojego języka i tak starym pismem sumeryjskim, zapisywano teksty w języku akadyjskim. Języku, który stał się dla świata starożytnego II tyś p.n.e. lingua franka, czyli takim naszym angielskim, który wypada znać, a w wielu dziedzinach trzeba, bo bez niego, ani rusz.

 

Gdy Sumer miał swoje ostatnie chwile wielkości, na dworze w Kisz pojawia się facet, który wkrótce wywróci cały świat Międzyrzecza do góry nogami.
Chociaż prawdę mówiąc, wtedy tak to nie wyglądało.
Nikt nie spodziewał się końca świata Sumerów. Wydawało się, że odzyskują pozycję, stają się znowu silni i jak wcześniej podporządkują sobie resztę, w tym akadyjskich Semitów.

 

 

Prawowity Król włada międzyrzeczem.

 

 

Sargon, którego imię czyta się jako Szarru-kin, nie pochodził z królewskiego rodu. W sumie niewiele wiemy o jego pochodzeniu. Według Sumeryjskiej Listy Królów miał panować 56 lat, a jego ojciec był ogrodnikiem.
No tak, jest pewna legenda, o której napisze na koniec. Powstała jednak prawie 1500 lat po czasach Sargona Wielkiego, gdy ziemiami Mezopotamii władał inny król, o tym samym imieniu.

 

 

To Sargon lub jego wnuk. Kiedyś ta głowa była w muzeum w Bagdadzie. Gdzie jest dzisiaj...wojna to katastrofa w każdym wymiarze. Źródło.

To Sargon lub jego wnuk.
Kiedyś ta głowa była w muzeum w Bagdadzie. Gdzie jest dzisiaj nie wiadomo. Wojna to katastrofa w każdym wymiarze.
Źródło.

 

 

Sargon / Szarru-kin, znaczy „prawdziwy/prawowity król”.
Choć doszedł do władzy w Kisz, to swoją stolicą zrobił Akad – miasto, którego ciągle szukają badacze. Nie wiemy gdzie się znajdowało. Niektórzy twierdzą, że to dzisiejszy Bagdad przykrywa jego pozostałości. Inni chcą go widzieć daleko na północy Międzyrzecza.

 

Sargon podbił, podporządkował sobie, dawne miasta-królestwa.
„On to pierwszy panował w Babelu, w Erek, w Akkad i w Kalne, w kraju Szinear” – tak o Nimrodzie mówi Biblia.
Stworzył imperium całą gębą.
Stary sumeryjski system zarządzania podległymi ziemiami już się nie sprawdzał.
Musiał powstać nowy.
Centralizacja – to słowo przewodnie panowania Sargona i jego następców. Ujednolicenie – drugie słowo przewodnie panowania Sargona.
Ujednolicił miary, rachuby, sposób liczenia lat.
By utrzymać podbite miasta, które do niedawna były niezależne, rozbudowano armie.
By utrzymać armię, dołożył podatków.

 

Tak powstał system, który wszyscy znamy do dzisiaj.
Istnieje z mniejszymi lub większymi wariacjami, ale to Sargon go uruchomił.

 

Podporządkowanie sobie terytorium, ekonomi – to jedno, a zawładnięcie duszami ludzi – to drugie.
Sargon nie miał zamiaru zostawiać spraw kultu poza swoją kontrolą.
Jego córka Enheduanna, stanęła na czele najważniejszego sanktuarium Sumeru, świątyni boga Księżyca w Ur.
Nie była tylko córką tatusia i figurantką.
To była babka z jajami, skoro stanęła na czele sumeryjskiego sanktuarium numer jeden jako arcykapłanka. Z ciekawostek o niej – jest pierwszym, znanym z imienia pisarzem, poetą w historii ludzkości.

 

 

Sargon podbił ziemie całej Mezopotamii, „Wyszedłszy z tego kraju do Aszszuru,” – jak o Nimrodzie mówi Genesis. Poza tym co podbił i z czego stworzył swoje imperium, podporządkował sobie także  wiele wielkich, niezależnych do niedawna miast, ludów, królestw.
Był pierwszym twórcą imperium. Stworzył system zarządzania ogromnym terytorium.
Wtedy i wiele wieków po nim, nie było nikogo, kto mógłby się z nim równać.

 

 

 

 

 

Sargon zwany Wielkim, mój kandydat na Nimroda, żył w XXIV wieku p.n.e.
Lata jego panowania datuje się między 2334 r p.n.e. a 2279 r p.n.e.
Na przełomie VIII i VII w p.n.e. w Mezopotamii panował inny władca o imieniu Sargon.
Obalił on króla, którego znacie z kart Biblii 2 Ks. Królewska 18,9

 

 

„W czwartym roku panowania Hiskiasza – był to zaś siódmy rok panowania Ozeasza, syna Eli, króla izraelskiego – wyruszył Salmanasar, król asyryjski, na Samarię, obległ ją”.

 

 

Był on ojcem Sancheryba.

 

 

„W czternastym roku panowania króla Hiskiasza wyruszył Sancheryb, król asyryjski, przeciw wszystkim warownym grodom judzkim i zdobył je” 2 Ks. Królewska 18,13.

 

 

O nim samym przeczytacie u Izajasza.
To właśnie Sargonowi II zawdzięczamy powstanie Samarytan, ale to na inną opowieść, która znajdziecie pod tym linkiem Lud z kart Biblii – Samarytanie

 

Wspominam o nim, bo z czasów jego panowania, lub jego następców, pochodzi opowieść o narodzinach wielkiego władcy Akadu, Sargona Wielkiego, naszego głównego bohatera. Gdzieś z VII w p.n.e. pochodzi tekst z opowieścią o tym, jak to Sargon Wielki, jako niemowlę miał być schowany w koszyku i położony na wodzie, całkiem jak Mojżesz. To jedna z wielu tabliczek odnalezionych w Niniwie w tzw. Bibliotece Asurbanipala.
Nie jest dla mnie problemem przyznać, że władcy asyryjscy czerpali coś z tradycji podbitych ludów.
W tym wypadku zapożyczyli hebrajską opowieść o uratowaniu Mojżesza.
No, bo w czym problem?

 

 


Wiadomo, że ludy, które się mielą w arenie dziejów między sobą, wojują, przesiedlają, miksują swoje opowieści, kulturę.
To normalna rzecz.


 

 

Nie sprawia to nigdy problemu, gdy ten, czy inny badacz, chce udowodnić, nawet bez poszlak, że to Biblia czerpie z innych kultur starożytnych.
Dlaczego tak trudno przyznać, że ta Księga miała wpływ na inne kultury w starożytności?

 

Beata

 

 


Uważasz, że artykuł może się komuś przydać – prześlij go dalej.
Chcesz być informowany o nowych wpisach na Podkopie subskrybuj go na maila (w bocznej kolumnie strony).

Pomożesz mi w utrzymaniu i rozwoju Podkopu stawiając mi „kawę” lub zostając Patronem Podkopu.

 


 

4 komentarze

  • Aśka 27 czerwca, 2016 at 06:24

    legenda Mojżesza może została przypisana Sargonowi (a może było odwrotnie), ale faktem jest, że Mojżesz żył tysiąc lat po Sargonie.

    • Podkop 28 czerwca, 2016 at 05:16

      To Sargonowi Wielkiemu dopiero 700 lat po Mojżeszu zaczęto przypisywać elementy biografii biblijnej postaci.

  • yota 4 lutego, 2018 at 13:13

    Zaraz, piszesz ,że Sargon Wielki żył w XXIVw.p.n.e.
    Mojżesz zył w XIIIw ,więc legenda o dziecku z koszyka byłaby wzięta od Sargona Wielkiego. Chyba ,że mówi o SArgonie z VIII w. ,panującym wiele wieków po Wielkim

    • Podkop 5 lutego, 2018 at 11:57

      Mowa o Sargonie Wielkim z XXIV wieku p.n.e.
      Legenda związana z tym wielkim władcą – ta o koszyku -powstała za panowania jego imiennika, Sargona II z VIII wieku p.n.e.
      To wszystko jest w tekście.
      Mojżesz nie żył w XIII wieku – poza tradycją nic na to nie wskazuje.
      Przeczytaj ten artykuł Kiedy żył Mojżesz?

Komentarze trzymające się tematyki artykułów na Podkopie są publikowane niezależnie od tego, czy są pozytywne czy negatywne. Te zawierające wulgaryzmy, hejterskie, spamujące linkami niezwiązanymi z komentowaną treścią, nie są publikowane. Obrażanie innych komentujących, osoby wymienione w artykule lub mnie, autora Podkopu, zaowocuje blokadą konta.

Zostaw komentarz

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Translate »